Unnamed drug (Chris Evan)

ตอนนี้จะเป็นตอนที่ Sebastian Stan ถูกวางยา ในงานปาร์ตี้ ที่มหาลัย เเล้วได้เสียกันกับ Chris Evan ในห้องพักของ Chris Evan ที่หอพักนักศึกษา

 

Unnamed drug (Chris Evan)

 

 

 

 

วันนี้เป็นอีกวัน ที่ผม เซบัสเตียน เเสตน กับ เลียม เฮมส์เวิร์ดได้ถูกเชิญให้เข้ามาในงานปาร์ตี้ ของนักศึกษาที่มหาวิทยาลัยเเห่งนี้ ซึ่งเป็นคณะของศิลปศาสตร์ ภายในงานปาร์ตี้มีโต๊ะปิงปอง กับมีเเก้วพลาสติคที่มีน้ำอดลมเทอยู่ข้างใน เเละมีนักศึกษาคนอื่นๆ กำลังเล่นโยนลูกปิงปองให้หล่นลงในเเก้ว เเละมีเสียงนักดนตรี ร้องเพลงร็อค เเอน โรล บนเวที และมีนักศึกษาบางคน กำลังดื่มเบียร์จากถัง เเละมีเพื่อนๆหลายคนยืนเชียร์กันเป็นกลุ่ม ผมกับเพื่อนอีกกลุ่ม กำลังวางเเผนทำอะไรพิเรนพิเรน ด้วยการวางเเผนว่า ผมจะต้องดื่มเหล้าจนเมาเละเทะ ส่วน เซบัสเตียน จะดื่มเเล้วเมาจนเดินไม่ไหวต้องให้คน มาช่วยพยุง ตอนเเรกพวกเราก็ไม่ได้ซีเรียสอะไรมาก ก็เเค่เล่นอะไรสนุกๆ ตามภาษาเด็กมหาลัย ที่นี่มีเครื่องดื่ม น้ำอดลม เเละบางครั้งมี ค็อคเทล ผสมกับเเอลกอฮอล อย่างมาร์ตินี่ เบียร์ บลัดดี้เเมรี่

 

 

 

 

 

 

ตอนนั้นผมหยิบเเก้วเครื่องดื่มค็อคเทล สองเเก้ว เเก้วหนึ่งสำหรับผม ส่วนอีกเเก้ว ให้เซบัสเตียน ตอนนั้นผมไม่รู้ว่าเครื่องดื่มของเซบัสเตียน เเสตน มีใครบางคน เเอบวางยาเข้าไป ผมเเค่หยิบมาให้เขาด้วยความหวังดี เเล้วเซบัสเตียนรีบหยิบเเก้วไปจากมือของผม พร้อมกับยกขึ้นดื่มรวดเดียวหมดเกลี้ยง ส่วนผมกับเพื่อนๆ ก็ยังเฮฮาปาร์ตี้ไปตามภาษาเด็กมหาลัยต่อ ผมได้เล่นเกมส์ โยนปิงปอง ให้หล่นลงในเเก้วเปล่า เเละผมก็สามารถทำได้ ผมกับเลียม ตีมือ ไฮไฟฟ์กัน เมื่อเจ้าลูกปิงปอง หล่นลงในเเก้วพลาสติค ผมหันไปมอง เซบัสเตียน ครั้งเเรกที่เขาดื่มเครื่องดื่มที่ผมยื่นให้ เขายังดูปรกติดีหมดทุกอย่าง เเต่คราวนี้ เซบัสเตียน เริ่มมีอาการมึนศีรษะนิดๆ เขาใช้มือนวดขมับ เพื่อไล่อาการมึนเมาออกจากไป

 

 

 

 

 

 

“เซบัสเตียน เป็นไรเปล่า” ผมรีบเดินเข้าไปใกล้ เซบัสเตียน ด้วยความเป็นห่วง

 

 

 

 

 

 

 

“คริส ฉันรู้สึกเเปลกๆ มึนหัวนิดๆ” เซบัสเตียนพูด ด้วยน้ำเสียงเเปลกๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

“จริงเหรอ ถ้านายรู้สึกไม่สบาย หรือคลื่นใส้อาเจียน นายน่าจะไปห้องน้ำนะ” ผมเเอบพูดจาติดตลก ไม่ทันไร เซบัสเตียนเริ่มเข่าอ่อน เขาไม่สามารถทรงตัวยืนได้ เต็มที่ ลูกตาของเขาเริ่มหมุนขึ้นข้างบน ก่อนที่เขาจะสลบเหมือดลงในอ้อมเเขนของผม

 

 

 

 

 

“เฮ้ย เซบัสเตียน ตื่นๆ ๆๆ” ผมใช้มือตบที่เเก้มเขา เพื่อเรียกสติของเซบัสเตียน เเต่เขาก็ไม่ลืมตาตื่นขึ้นซักที จนผมต้องตะโกนเรียกเลียม เฮมส์เวิร์ด ให้มาช่วยอุ้มร่างเซบัสเตียนที่สลบไม่ได้สติราวกับ เจ้าหญิง ระหว่างทางผมกับ เลียม เดินไปคุยไป ก่อนจะเดินทางไปถึงหอพักชาย

 

 

 

 

 

 

เลียมอาสาพาผม กับ เซบัสเตียนไปส่งถึงห้องพักของผม ที่อยู่ชั้นบน ผมค่อยๆดึงผ้าห่มออกจากเตียง เเล้วเลียมค่อยๆวางร่างเล็ก ของเซบัสเตียน เเสตนลงนอนบนเตียง เขาดูน่ารัก ราวกับตุ๊กตา ผมจ้องมองสำรวจเรือนร่างของเซบัสเตียนด้วยความหลงใหล ก่อนจะหันไปมองเลียม เราสองคนกอดกันเเน่นๆ เเละรีบผละออกจากกัน เลียมบอกลาผม เเล้วค่อยปิดประตูห้อง ปล่อยให้ผมได้อยู่คนเดียว เพียงลำพังด้วยกันกับ เซบัสเตียน เเสตน อ้า ในที่สุด เซบัสเตียนก็เสร็จผมล่ะ ทีนี้ ผมอมยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

 

 

 

 

 

เช้าวันต่อมา หลังเลิกเรียน วิชาศิลปะ ไฟน์อาร์ท ผมกับพรรคพวกมานั่งคุยกัน เกี่ยวกับ นักเรียนใหม่ นายเเบบหนุ่มหน้าสวยคนนั้น ที่ยอมให้พวกนักศึกษาเฟรชชี่ อย่างพวกผมได้วาดภาพเปลือยของเขา ลงบนเเผ่นกระดาษเอสี่ ครั้งเเรกที่ผมได้ร่างภาพสเก็จ ร่างเปลือยของเด็กหนุ่มคนนี้ ฟิลลิป เเม็คอะวอย ฟาสเบนเดอร์ ผมกลับไม่รู้สึกถึงอารมณ์ ความต้องการทางเพศ ทั้งที่ ฟิลลิปมีดวงหน้า ที่งดงามไร้ที่ติ เหมือนมารดาของเขา เจมส์ เเม็คอะวอย นัยน์ตาของเขาเป็นสีฟ้าอ่อน เเต่เขากลับมีออร่า สีดำเเปลกๆ อยู่ล้อมรอบ นั่นคงเป็นเพราะว่า บิดาของเขา ไมเคิล ฟาสเบนเดอร์ เป็นทูตนรก ที่มีอำนาจมากๆ พวกตำรวจ กับ อาจารย์ นักเรียน ไม่ค่อยมีใครกล้ามีเรื่องกับเขา ผู้คนในหมู่บ้านเเห่งนี้ ค่อนข้างจะเกรงใจ หรือหวาดกลัว บิดาของเขา โดยที่ไม่ทราบสาเหตุ นานๆที ฟิลลิปจะเดินทางกลับบ้าน เพื่อไปเยี่ยมพ่อเเม่เขา เขาไม่ค่อยได้อาศัยอยู่ที่หอพัก นักศึกษาเหมือนผม แต่สำหรับเพื่อนผมอีกคน เลียมกลับรู้สึกเเปลกๆ กับนักศึกษาหนุ่มคนนี้ ทุกครั้งที่เขาวาดภาพเปลือยของเด็กหนุ่มคนนี้ ผมเห็นใบหน้าของเขายิ้มๆ

 

 

 

 

 

ราวกับว่าเขาต้องการ ที่จะครอบครองเรือนร่าง ของฟิลลิป เด็กหนุ่มหน้าสวยคนนี้ ที่มีอายุหยุดอยู่ที่ ยี่สิบสองปี เท่านั้น เเล้วก็ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง พวกเรานั่งอยู่ใต้ต้นเมเปิ้ล หน้ามหาลัย ผมได้นอนหนุนตัก เซบัสเตียน ส่วนเลียม เฮมส์เวิร์ดกำลังนั่งมองภาพวาด ผลงานศิลปะของเขา ที่วาดเสร็จ เขานั่งมองยิ้มเเล้วยิ้มอีก ผมก็ไม่เข้าใจว่าเขาจะมีความสุขอะไรกับเจ้าภาพวาด เสมือนจริงภาพนี้ ขณะที่พวกเรากำลังพูดคุยกัน เซบัสเตียน เอื้อมมือไปเเตะที่ศีรษะ เหมือนกับเริ่มมีอาการวิงเวียนศีรษะ ผมรีบลุกขึ้นนั่ง เเล้วจ้องหน้าเขา ด้วยความเป็นห่วง

 

 

 

 

“เซบัสเตียน เป็นไรเปล่า สบายดีมั๊ย”

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรหรอก คริส สงสัยคงเป็นอาการเมาค้างตั้งเเต่เมื่อวาน” เซบัสเตียนรีบบอกปัดๆ “ฉันว่าจะไปเยี่ยม ลีเพซ เพื่อนฉันซักหน่อย เขาเพิ่งโทรมาบอกฉันว่า เขาไม่สบาย มาเรียนไม่ได้ ฉันอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา”

 

 

 

 

 

“ก็ดีเหมือนกัน ว่าเเต่ตอนนี้ลีอยู่ที่ไหนล่ะ เขาอาศัยอยู่กับ ทอม เเละลุค หรือเปล่า”

 

 

 

 

 

“เขาย้ายไปอยู่กับ ริชาร์ด อาร์มิเทจเเล้วล่ะ ฉันพอจะรู้ว่าบ้านเขาอยู่ที่ไหน”

 

 

 

“งั้นเราไปเยี่ยมเขาเลยมั๊ยล่ะ” เลียมถาม ด้วยความรู้สึกตื่นเต้น

 

 

 

 

 

หลังจากนั้นพวกเราสามคนเดินทางไปเยี่ยม ลีที่บ้านของริชาร์ด อาร์มิเทจ บ้านของริชาร์ด ดูสะอาดสะอ้าน เรียบร้อย มีทั้งเครื่องใช้เฟอร์นิเจอร์ครบหมดทุกอย่าง ภายในตกเเต่งให้ดูอบอุ่น น่าอยู่ ในห้องครัวไม่เลอะเทอะ ไม่มีจานสกปรกที่วางทิ้งอยู่ในอ่างล้างจาน พวกมันถูกวางจัดเก็บไว้ในตู้กระจก สำหรับวางของ มีทั้ง เเก้วน้ำชา เเละกาน้ำชา จัดอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ทันทีที่ผม กับพรรคพวก เพื่อนสนิทในก๊วน เดินเข้ามาในบ้านของ ริชาร์ด ผม เเละพรรคพวก ถามริชาร์ดว่า ลีเป็นไงบ้าง สบายดีมั๊ย ซักพักลีเดินเข้ามานั่งบนโซฟา เเต่คราวนี้ดูต่างจากเมื่อก่อน ผมจ้องมองดูหน้าท้องของลี ที่เริ่มนูนขึ้น เขานั่งลูบหน้าท้อง กลมนูนของตัวเอง ด้วยความทนุถนอม เเละความรัก เอ ชักจะมีอะไรเเปลกๆ ซะเเล้วสิเนี่ย ผมหันไปมองริชาร์ด สลับกับลี เพื่อนผม ด้วยความรู้สึกงุนงง

 

 

 

 

 

 

“เซบัสเตียน นายรู้เรื่องนี้ใช่มั๊ย” ผมหันไปถามเซบัสเตียน เขากลับยักไหล่ เเล้วจ้องหน้าผมราวกับว่า นายพูดเรื่องอะไรวะ ฉันไม่รู้เรื่องเลย

 

 

 

 

 

“ฉันจะไปรู้ได้ไง คริส อีเเวนส์ ฉันคิดว่าลีป่วยหนัก ไม่สามารถเข้าเรียนได้ ตอนนั้นฉันได้ยินเสียงเขาอาเจียน ผ่านทางโทรศัพท์มือถือของฉัน” เซบัสเตียนบอกผม นั่นก็เป็นอันว่าเขาไม่รู้เรื่อง “ฉันรู้ว่าจะต้องมีเรื่องอะไรบางอย่างเกิดขึ้น เเต่ฉันไม่รู้นี่ว่า ลีตั้งครรภ์”

 

 

 

 

 

 

“อะ ฮ๊ะ ว่าเเล้วเชียว ฉันรู้อยู่เเล้วว่าจะต้องมีเรื่องเเบบนี้เกิดขึ้น แต่ฉันไม่รู้ว่าที่มหาลัย จะให้นักศึกษาที่ตั้งครรภ์ได้เข้าเรียนต่อหรือเปล่านี่สิ” เลียมทำสีหน้าครุ่นคิด

 

 

 

 

 

“ไม่เห็นเป็นเรื่องเเปลกอะไรเลยนี่ ว่าแต่ลีเขาจะเรียนต่อ ที่มหาลัยหรือเปล่านี่สิ”

 

 

 

 

 

 

 

“ฉันคงจะไม่เข้าเรียนต่อเเล้วล่ะ” ลีรีบตอบทันที หลังจากได้ยินบทสนทนาของพวกเรา นั่นทำให้ ผมกับเลียม ตกใจจนอ้าปากค้าง พูดอะไรไม่ออก

 

 

 

 

“พวกนายน่าจะรู้ตั้งเเต่เเรกเเล้วนี่ ฉันว่าเเล้ว ลางสังหรณ์ฉันไม่เคยผิดพลาด ฉันขอให้นายโชคดีนะลี เเละก็ดูเเลสุขภาพตัวเองให้ดีๆนะ อย่าลืมฝากทักทายลูก ในท้องของนายด้วยนะ” เซบัสเตียนหันไปพูดกับลี พร้อมกับเอื้อมมือไปลูบไล้ หน้าท้องกลมนูนของลี ลีหันมายิ้มให้กับ เซบัสเตียน ด้วยความเป็นมิตร

 

 

 

 

 

“จ๊ะ ฉันจะบอกเขา”

 

 

 

 

 

 

พอหลังจากที่พวกเราเดินออกจาก บ้านของริชาร์ด อาร์มิเทจ เซบัสเตียนเป็นคนเเรก ที่เริ่มบทสนทนา ขณะที่พวกเรากำลังเดินเล่น อยู่บทฟุตบาท ข้างทาง

 

 

 

 

 

“ปรกติฉันเป็นคนคอเเข็งนะ เวลาดื่มเครื่องดื่ม เเอลกอฮอลฉันจะไม่เมาง่ายๆ เมื่อวานนี้ มีใครเเอบวางยาฉันหรือเปล่า” เซบัสเตียน เเสตนหันมาถามผม กับ เลียม พวกเราทั้งคู่ยักไหล่ เเน่นอนอยู่เเล้วว่าผมไม่รู้หรอกว่า เครื่องดื่มของ เซบัสเตียน ได้มีใครบางคนเเอบวางยาลงไป

 

 

 

“นายเเน่ใจเหรอว่า มีคนวางยาลงในเครื่องดื่มของนาย”

 

 

 

 

“เมื่อวานในงานปาร์ตี้ ฉันรู้สึกมึนหัว วิงเวียนศีรษะ ถ้าเป็นอาการเมาค้างมันน่าจะหายไปนานเเล้วนะ ไม่น่าจะนานมากขนาดนี้ โอย ทำไมฉันถึงรู้สึกเหนื่อยจัง” เซบัสเตียนเริ่มบ่น

 

 

 

 

 

“ไปหาหมอมั๊ย บางทีพวกเขาอาจหาคำตอบให้นายได้นะ เซบัสเตียน” เลียมให้ข้อเสนอเเนะ ผมกับเซบัสเตียนเริ่มลังเล เเต่สุดท้ายพวกเราทั้งคู่ได้ตอบตกลง